Nu het de meeste werkgevers en recruitment agencies inmiddels duidelijk is geworden dat de traditionele machtsverhouding tussen kandidaat en werkgever is veranderd, krijgen ook hiring managers advies over het bieden van een goede ‘candidate experience’. Interessant om te lezen hoe recruitment-grootmacht Robert Walters de managers van haar opdrachtgevers van tips & tricks voorziet over hoe zich op te stellen tijdens een sollicitatiegesprek. Zeker omdat op knullige wijze blijkt dat een gelijkwaardig, open en eerlijk gesprek nog steeds niet het uitgangspunt is. Stap in de tijdmachine en reis terug naar 1999!
Vragen van sollicitanten aan jou als hiring manager over jouw ambities of jouw carrièrepad kunnen intimiderend zijn…
Het artikel is afkomstig van de subpage van Robert Walters ‘recruitment advies voor werkgevers’. Aan het woord is Bob van Ginkel, Managing Director van Robert Walters Amsterdam.
We beginnen met een van de adviezen aan hiring managers over hoe een sollicitatie- of selectiegesprek voor te bereiden. Gaat ‘ie:
“Behalve vragen over de functie kun je ook persoonlijke vragen verwachten tijdens het gesprek, bijvoorbeeld over je eigen ambities en het verloop van je carrièrepad. Het kan intimiderend zijn om dit soort vragen voorgeschoteld te krijgen. ‘Praat met HR managers of recruiters over veelvoorkomende vragen van sollicitanten, en bereid eerlijke antwoorden voor,’ adviseert Van Ginkel.”
Het kan intimiderend zijn om dit soort vragen voorgeschoteld te krijgen.
Wow, bijzonder. Ik heb mij als sollicitant nooit ongemakkelijk gevoeld om vragen over mijn ambities of carrièrepad terug te kaatsen. En dat deed ik niet omdat ik een etterbakje ben, maar uit oprechte nieuwsgierigheid naar mijn gesprekspartner(s). Omdat het voor mij als potentiële werknemer interessant en relevant is om te weten hoe degene(n) met wie ik aan tafel zit – wellicht mijn toekomstige collega of leidinggevende – tegen zijn of haar eigen rol in de organisatie aankijkt. Sterker nog: de antwoorden op dit soort vragen zijn voor mij altijd bepalend geweest bij het kunnen inschatten in welke mate ik mijzelf met de werknemers van mijn mogelijk werkgever kan identificeren. En dus cruciaal bij mijn afweging of de baan en de toko bij me passen – of juist niet.
Als het zo is dat hiring managers dit type vragen van sollicitanten als intimiderend ervaren, vraag ik me af hoe dat komt. Als je als hiring manager door zo’n type vraag wordt overvallen, met welke verwachting(en) ben je dan het gesprek binnengestapt? Had je verwacht dat het gesprek enkel en alleen over de sollicitant zou gaan? Had je gedacht dat jouw rol zich zou beperken tot het stellen van (kritische) vragen? Niet tot het beantwoorden ervan? Of had je wellicht gedacht een parlementaire enquêtecommissie te moeten voorzitten?
Zeg het maar. Wat het artikel van Robert Walters mij in ieder geval zegt, is dat een gelijkwaardig gesprek, open en eerlijk en van professional tot professional, niet het uitgangspunt is. Impliciet en expliciet wordt dat op uiterst knullige wijze duidelijk. We lezen verder.
Zo staat er: “Praat met HR managers of recruiters over veelvoorkomende vragen van sollicitanten, en bereid eerlijke antwoorden voor,’ adviseert Van Ginkel.‘Als je authentiek bent bouw je gemakkelijker een persoonlijke band op met sollicitanten, en schets je een positief beeld van jezelf en de organisatie.’”
Advies aan de hiring manager: bereid eerlijke antwoorden voor en wees authentiek om een positief beeld van jezelf te schetsen…
‘Eerlijke antwoorden voorbereiden’. Owjajoh? Ik dacht dat dit advies alleen aan politici werd gegeven, maar ik vergis me. Is het voorbereiden van een eerlijk antwoord geen contradictio in terminis? Anyway, komaan Robert, of ik bedoel Bob! Dit is onzin van de bovenste plank, dat weet je zelf ook.
Want eerlijke antwoorden hoef je niet voor te bereiden – al helemaal niet als je authentiek bent, een tweede advies dat hiring managers wordt meegegeven. Maar ook hier een kleine kanttekening: authenticiteit is geen middel. Ook niet om bijvoorbeeld ‘gemakkelijker een persoonlijke band met sollicitanten op te bouwen’ of om ‘een positief beeld van jezelf en de organisatie te schetsen’. Je bent authentiek omdat je durft te zijn zoals je bent. Niet om een (ander) doel na te streven. Dat is nu net niet de betekenis van authenticiteit. Wellicht wordt in het artikel bedoeld dat door authentiek te zijn je gemakkelijker een (prettig) gesprek op gang brengt, bijvoorbeeld tussen jou en de sollicitant. Maar als dat het doel is, laat die tip over het voorbereiden van eerlijke antwoorden dan ook achterwege s.v.p..
Advies aan de hiring manager om – jawel – ‘de sollicitant aan het praten te krijgen’…
Het houdt niet op, niet vanzelf. We lezen verder.
In de volgende alinea staat: “Sollicitanten verwachten dat de hiring manager goed op de hoogte is van hun cv. Je kunt het ijs breken door te beginnen met vragen over het cv, en de sollicitant aan het praten te krijgen over zijn drijfveren om te solliciteren op de vacature.”
Say what? Het ijs breken? Is dat nodig dan? Het is niet de verjaardag van tante Annie hè? Er zit een professional bij je aan tafel. Iemand die mogelijk jouw club wil komen versterken. En daarnaast: je was toch mega authentiek? Dan leg je toch direct verbinding met de sollicitant. Maak een grap over de slechte koffie, vraag of iemand nog iets te drinken wil – kraanwater bijvoorbeeld, haha (mondhoeken omhoog: lachen). Desnoods flap je er alvast zo’n ‘eerlijk antwoord’ van je uit – die had je immers tot in de puntjes voorbereid, niewaar?
En dan. Man man man, Robert toch! Of ik bedoel Bob. Bob Walters. “De sollicitant aan het praten te krijgen”, staat dat er echt?
Ook hier: met wat voor verwachtingen stapt zo’n hiring manager eigenlijk dat gesprek binnen? Dat ‘ie de vragen stelt en dat als het antwoord uitblijft of te kort is, hij of zij het er dan ‘uit moet gaan trekken’? Dat ‘ie in dat geval een flinke hengst geeft aan de slinger van de aandrijfriem van de sollicitant – dat hoopje mens dat daar bibberend en met klamme handjes aan de andere kant van de tafel zit en waar geen zinnig woord uit komt… Is dat hoe Bob Walters naar sollicitanten kijkt?
Advies aan de hiring manager: push de sollicitant uit zijn comfortzone. Push it harder!
De volgende brok ongelijkwaardigheid vinden we drie regels verder alweer. “Gesloten ‘ja-neevragen’ kun je het beste vermijden. Stel in plaats daarvan vragen waarbij je een scenario schetst en de sollicitant pusht om uit zijn comfortzone te treden. Dit geeft een goed beeld van hoe de werknemer zou reageren op situaties die in de functie voorkomen.” Jaja, hoppa – uit die comfortzone pushen, zo’n sollicitant! Ook als ‘ie niet meegeeft, dan push je maar wat harder – om met Kevin Lyttle te spreken. Btw, de aanvulling dat dit een goed beeld zou geven van hoe de werknemer zou reageren op situaties die in de functie voorkomen is de grootste quatsch. Laat het Bas van de Haterd maar niet horen! Wie? Die kennen ze bij Robert Walters niet. Neem het dan maar van mij aan: zo’n type ‘rollenspel’ – met een ongetrainde hiring manager als trainingsacteur (en zeker met zo een dus die zo authentiek is dat ‘ ie zijn eerlijke antwoorden moet voorbereiden) heeft 0,0 predictive value!
Advies aan de hiring manager: laat de sollicitant zien dat je oprechte interesse toont.
Nu wordt het Robert, of Bob, menens. De eerste waarschuwing is een feit. Jawel, zelfs bij Robert Walters worden de klantjes opgevoed: “‘Het is belangrijk om oprechte interesse te tonen,’ waarschuwt Van Ginkel.”
Gij zult oprechte interesse tonen! Nu! Show it!
Maareh… wat voor authenticiteit geldt, geldt ook als het aankomt op oprechte interesse. Oprechte interesse toon je niet op commando en ook niet met het doel om indruk op de ander te maken. Oprechte interesse toon je omdat je de ander (beter) wil begrijpen. Dat het bij Robert van Ginkel – of ik bedoel Bob Walters, offuhh nee het is Walter Roberts natuurlijk! – eerder om uiterlijk vertoon gaat, dan om de intentie om daadwerkelijk een goed, inhoudelijk gesprek te voeren – gelijkwaardig en van professional tot professional – blijkt ook uit de formulering van het volgende.
In dezelfde alinea staat: “Laat de sollicitant zien dat je benieuwd bent naar wat hij kan bijdragen aan de organisatie en stel goed doordachte vragen over de sterktes en zwaktes van zijn cv en vaardigheden. Probeer de sollicitant te laten merken dat de functie hem genoeg mogelijkheden biedt om door te groeien en impact te maken.”
Tja. Wat valt er nog over te zeggen. Misschien dit: als je gewoon oprecht geïnteresseerd bent in jouw gesprekspartner, dan hoef je de sollicitant jouw nieuwsgierigheid toch niet ‘te laten zien’? En als je een eerlijk verhaal vertelt over jouw organisatie, de functie en eventuele doorgroeimogelijkheden, dan hoef je dat toch niet nog eens extra ‘te laten merken’? Je voert een gesprek, je hoeft geen theater te spelen.
Advies aan de hiring manager: behoud de controle (laat zien wie de baas is)…
Soms is het niet nodig om tussen de regels door te moeten lezen. Dit artikel is daar een voorbeeld van. Om te janken. Uit alle adviezen en de wijze van formuleren blijkt namelijk dat Robert Walters – in 1 keer goed – het sollicitatiegesprek nog altijd ziet als een ongelijkwaardig treffen van sollicitant en werkgever.
In de laatste paragraaf staat namelijk – als een soort kers op de taart: “Als hiring manager moet je proberen altijd de touwtjes in handen te houden tijdens het sollicitatiegesprek. De beste manier om de controle te behouden is door al van tevoren de agendapunten voor te bereiden. Van Ginkel: ‘Geef de sollicitant bij aanvang van het gesprek een overzicht van de onderwerpen die aan bod zullen komen, en geef duidelijk aan dat er aan het eind van het gesprek genoeg ruimte is om vragen te stellen. Zo houd jij de controle over het sollicitatiegesprek.'”
Kan iemand een teiltje halen?
Poeh, dat lucht op…
Maar jongens toch, wat een verschrikking, dit artikel. En wat een anti-reclame. Gedurfd wel, in een tijd van enorme schaarste op de kandidatenmarkt en waarin je jouw sollicitant zo kwijt bent aan een concurrent waar wel empathische, authentieke en oprecht geïnteresseerde managers (mensen) werken.
Advies aan Robert Walters: houd incapabele hiring managers weg van het sollicitatiegesprek
Ik sluit graag constructief af – ook omdat ik anders weer te horen dat ik overal tegenaan schop zonder met oplossingen te komen. Maar wees gewaarschuwd – ik hou niet van pappen en nathouden, mijn oplossingen zijn doorgaans vrij rigide (puur een kwestie van de consequentie van je keuzes aanvaarden).
Want eerlijk is eerlijk: zoals wij als recruitment professionals kandidaten moeten afwijzen omdat ze naar ons idee niet (of te weinig) gaan bijdragen aan de doelstellingen of het succesvol van onze opdrachtgevers, moeten wij ook hiring managers durven ‘af te wijzen’ die niet gaan bijdragen aan ons succes en – belangrijker nog – dat van onze kandidaten.
Je kunt je als recruitment agency enerzijds niet blijven beklagen om de nog altijd hevig woedende ‘war on talent’ en de schaarste en anderzijds onbewogen blijven toekijken hoe jouw klanten (de hiring managers) de ‘experience’ van jouw candidates keer op keer om zeep helpen. Bijvoorbeeld door oprechte interesse te veinzen, met geforceerde rollenspellen op de proppen te komen of door een mate van ‘corporate arrogance’ waarmee je meent dat alleen jij de sollicitant mag bevragen en niet andersom – want hoe intimiderend zou dat zijn! Guttegut, stel je eens voor 😱
Wat houdt dat concreet in? Start met het benaderen en behandelen van jouw kandidaat als jouw klant, misschien wel de belangrijkste klant. I know – je kunt deze klant niet factureren, je verdient er (ogenschijnlijk) niets aan, maar toch is deze niet-betalende klant jouw allerbelangrijkste.
Wordt jouw kandidaat – jouw belangrijkste klant – in de weg gezeten door incapabele hiring managers, haal ze van het proces af. Die hiring managers voor de goede orde. Overdreven?
Jij zei toch zelf dat ‘de macht in het sollicitatieproces is verschoven naar de sollicitant’ (inleiding van het artikel)? Nou kom op dan, zie de realiteit onder ogen en handel ernaar!
Succes ermee Robert! Offuhh Walter, of nee sorry, ik bedoel Bob!
Cheers,
Jurriaan
Freelance recruiter | jurriaan@jp-recruitment.nl | www.jp-recruitment.nl